Maar dankzij Doula Dorene deden wij het gelukkig wel.
Ik kende Dorene al wat langer. Toen ik zwanger van onze tweede was raakte wij vaak aan de praat en kwam ik telkens tegen wat struikelblokken aan. Het grootste struikblok was toch dat ik anders dacht dan de “maatschappij” over de betrokkenheid van onze zoon (2.5jaar) ten tijde van de bevalling. Het leek ons zo mooi om hem erbij te betrekken want ook zijn rol binnen het gezin zou veranderen en daarvan mocht hij in onze ogen betrokken bij zijn.
Na goede gesprekken samen en kritische vragen van Dorene durfde ik voor onszelf en onze eigen plannen te kiezen.
Ik zag het hele plaatje al goed voor me. Hij hoefde niet weg te gaan. Hij mocht gewoon erbij blijven. Hij mocht ook zien hoe onze gezinssamenstelling zou veranderen, hij werd tenslotte grote broer. Er zou niet “ineens” een baby zijn als hij dan thuis zou komen. En we hadden een back-up plan voor als ik me er niet chill/comfortabel meer bij zou voelen, als we zagen dat onze zoon zich niet comfortabel zou zijn of als ik onverhoopt toch naar het ziekenhuis zou moeten. Dorene had fijne tips om hem voor te bereiden.
Dorene zou ook bij de bevalling aanwezig zijn en dat was een hele fijne geruststelling. Mijn zoontje kende haar ook en dat voelde zo goed.
En zo gebeurde het, op zondagavond in mei braken mijn vliezen net na het douchen. Ik voelde gelijk dat het heel snel zou gaan. Ik belde Dorene en onze geboortefotograaf (@biancavanderaalstfotografie) en die haastte zich onze kant op. Mijn man zette ondertussen het bad op. Ons zoontje sliep nog lekker. Dorene was er snel, ik voelde een golf van vertrouwen. Het ging lukken hoe ik het voor ogen had. Ik vertrouwde sterk op mijn lichaam en op mijn keuzes. Ik werd gesterkt in dit gevoel doordat ik mij veilig voelde bij de mensen die er nu waren. Mijn man gaf mij tegendruk in mijn rug en Dorene sprak bemoedigende woorden en gaf fijne drukpunten druk in mijn handen. We waren een team en zo voelde het ook
Op het moment dat ik het bad in kon, merkte dat ik echt een verandering voelde in de bevalling en dat deze richting het einde aan zat, vroeg ik mijn man of hij onze zoon wakker wilde maken. Hij riep “mama? Baby?” Niet veel later kreeg ik persdrang en werd er heel snel een prachtig meisje geboren met mijn man en onze zoon in Dorene haar armen aan de badrand. Hij zag haar uit mij komen en wist hoe en waarom dit meisje nu bij ons hoorde en uit mijn buik was gekomen, want hij had zelf gezien.
Doordat alles zo snel was gegaan en er nog geen kraamzorg was hielp Dorene ons fijn op weg de nacht in. Ze hielp mij met douche en hield de verloskundige met onze dochter als zij hulp nodig had. Ik wilde liever een paar uurtjes deze fijne handen aan mijn baby dan die van een nog onbekende kraamzorg.
Met haar erbij voelde het goed!
Foto door: Bianca Van der Aalst Fotografie